Jak odróżnić prawdziwy statek kosmiczny od urojenia

Do swobodnego pokonywania odległości międzyplanetarnych i międzygwiezdnych nie można stosować napędu rakietowego z powodu zbyt małej ilości paliwa. Jedyną możliwością jest elektromagnetyzm.
Zakładając nawet, że pojazd wykorzystywałby nieznane zjawiska, to i tak musi podlegać prawom elektromagnetyzmu, gdyż te zjawiska byłyby pochodnymi elektromagnetyzmu. A to ogranicza inwencję konstruktora, pojazd musi posiadać następujące cechy:

1. Kształt spłaszczonego dysku, z wybrzuszeniem na górze. Kołnierz statku izoluje bieguny magnetyczne i zmusza do krążenia pola magnetycznego poprzez otoczenie, a okrągły kształt wynika ze stosowania wirujących osiowo pól magnetycznych. Powierzchnia byłaby gładka, bez wystających elementów, aby nie zakłócać obiegu linii sił pola magnetycznego. Wybrzuszenie na górze wynika z niesymetryczności pola magnetycznego, na górze jest wylot (N), na dole wlot (S).
2. Wewnątrz tunel lub słup, przechodzący przez środek. W nim znajdowałby się pędnik, którym przez środek kadłuba przechodzi pole magnetyczne, gdyż linie sił pola magnetycznego zawsze muszą być zamknięte, zataczać pętle.
3. Kadłub w żadnym wypadku nie może być metalowy, gdyż w zmienne pola magnetyczne wzbudzają w przewodnikach prądy wirowe. Jednak musi mieć właściwości magnetorefleksyjne, czyli odbijać pola magnetyczne niczym lustro światło. Najprawdopodobniej to byłaby jakaś odmiana kompozytu z ceramiki lub proszków spiekanych, a właściwości magnetyczne wynikałyby z zawieszonych w nim cząsteczek lub atomów (np. grafit, pierwiastki ORMUS).
   Podobnie współcześnie wykonuje się tzw. ferryty, stosowane m.in w cewkach, elektromagnesach i antenach radioodbiorników na fale długie oraz średnie, są w nich zawieszone cząsteczki o właściwościach ferromagnetycznych (żelazo), ale rozdzielone od siebie, co uniemożliwia przepływanie zaindukowanych prądów wirowych. 
4. Migające światełka na obwodzie. Niektóre z nich być może byłyby dodatkowymi pędnikami, a inne to wskaźniki działania pędnika, ostrzegające osoby postronne przez zbliżaniem się, gdyż silne pole magnetyczne jest szkodliwe (załogę chroni kadłub).
5. Otaczanie się parą wodną (mgłą, chmurą) za dnia, a poświatą w nocy. Para wodna skrapla się wskutek zmniejszenia się ciśnienia powietrza, odpychanego polem magnetycznym od kadłuba, natomiast poświata wynika ze zmiany energii elektronów atomów powietrza (to samo zjawisko istnieje w świetlówkach).
6. W kabinie brak pilotów i instrumentów sterujących oraz nawigacyjnych. Ze względu na szybkość, manewrowość i grudki materii w kosmosie musi być sterowany sztuczną inteligencją (ale nie komputerem, gdyż komputery nie mogą być inteligentne z powodu innej zasady działania, potrafią jedynie operować na liczbach i równaniach matematycznych).
   Sztuczna inteligencja chroni załogę, więc lepiej nie próbować atakować takiego pojazdu, zareaguje automatycznie.

Prawdopodobnie takie pojazdy mogą się ze sobą łączyć w większe kompleksy, a pole magnetyczne powodować zniekształcenia optyczne.