Zmiany magnetyzmu skał wulkanicznych

Na filmie ze strony NoEvolution.org, o którym już kiedyś wspominałem, pokazana jest alternatywna teoria bocznego formowania się skał osadowych. Jeśli jest poprawna, to skały mogły powstać zaledwie kilka do kilkudziesięciu tysięcy lat temu w wyniku globalnego kataklizmu. Ten sam kataklizm rozbił ówczesny jedyny kontynent na części składowe, z których powstały współczesne kontynenty, oraz wypiętrzył góry (nie da się wygiąć chłodnej skały, w każdym razie budowle z kamienia liczące 5 tyś. lat nie wygięły się ani o milimetr).

Istnieją dwa dowody przeczące takiemu scenariuszowi.

Pierwszy to datowanie izotopowe skał wulkanicznych (np. bazalt i granit, nie można w ten sposób datować skał osadowych, jak wapień i piaskowiec). Opiera się na pomiarze stosunku izotopów różnych pierwiastków do produktów ich rozpadu. Czas od uformowania się skały można określić na podstawie znajomości okresu połowicznego rozpadu pierwiastków (w tym czasie połowa atomów jednego pierwiastka ulegnie rozpadowi do innego pierwiastka). Przykłady, choć nie wiem jak to zmierzono:

• rubid 87 - stront 87 (49 mld. lat)
• ren 187 - osm 187 (41,6 mld. lat)
• tor 232 - ołów 208 (14 mld. lat)
• potas 40 - argon 40 (1,26 mld. lat)
• uran 235 - ołów 207 (704 mln. lat)
• samar 147 - neodym 143 (108 mln. lat)
• jod 129 - ksenon 129 (17 mln. lat)
• glin 26 - magnez 26 (740 tyś. lat)
• węgiel 14 - azot 14 (5730 lat)

Kompletnie nie rozumiem tej metody, od razu wydaje się niedorzeczna. Opera się na założeniu, że w momencie krystalizacji skały występują tylko atomy, które jeszcze nie uległy rozpadowi, nie ma natomiast produktów rozpadu. W ten sposób zegar molekularny ulega wyzerowaniu i da się później określić wiek skały, dokonując pomiaru względnej ilości obydwu pierwiastków.
Niedorzeczność polega na tym, że przecież wewnątrz Ziemi cały czas dochodzi do rozpadu, więc produkty rozpadu zawarte są w roztopionej skale wypełniającej Ziemię. One nigdzie nie uciekają w kosmos, są rozpuszczone w magmie. Gdyby gazy nie rozpuszczały się w cieczach, rybki podusiłyby się w wodzie. Ba, gazy rozpuszczają się w ciałach stałych, w tym w metalach. Jest z tym problem w technice próżniowej (np. produkcja półprzewodników), gdyż po odpompowaniu powietrza gazy zaczynają wydzielać się ze ścianek pojemnika, trzeba je ciągle odpompowywać by utrzymać próżnię. Z podobnego powodu nie stosuje się napędu wodorowego w pojazdach, gaz ucieka przez ścianki pojemnika, magazynowanie wymaga stosowania wiązania wodoru z innymi pierwiastkami.
W momencie erupcji wulkanu, magma wraz z tymi substancjami wydostaje się na powierzchnię, gdzie gwałtownie zastyga, zaczynając od powierzchni, co utrudnia odgazowanie. Nie bardzo rozumiem, czemu nie miałyby pozostać produkty rozpadu? Nawet jeśli gazy szlachetne (ksenon i argon) nie utworzyłyby związków chemicznych w sieci krystalicznej, to i tak pozostają w skale. Kamień to nie jest jednorodny kryształ, składa się z drobniutkich kryształków (często kilkuatomowych) i niekrystalicznych substancji pomiędzy nimi.

Problem pokazywały próby zastosowania metody izotopowej do datowania skał wulkanicznych, uformowanych w okresie historycznym (znana data erupcji wulkanu). Wychodzą kompletne nonsensy, od dziesiątków tysięcy lat do setek milionów. Więc z zasady nie stosuje się datowania izotopowego dla skał młodszych niż 100 tyś. lat, w ten sposób wiarygodność metody została zachowana.

W podręcznikach (np. geografii, geologii) można znaleźć eleganckie mapki wieku skał, wykonane podobno na podstawie pomiarów. Potwierdzają teorię powolnego dryfu kontynentów, wiek dna oceanicznego zmniejsza się w kierunku miejsca jego formowania.
Problem w tym, że ja widziałem taką mapkę, ale podobno wykonaną na podstawie faktycznych pomiarów. Widać na niej m.in. że dno całego Pacyfiku powstało w tym samym czasie (!). Ciekawe, czyżbym dysponował niewiarygodnym źródłem, czy też naukowcy kłamią, fałszują rzeczywistość by dopasować ją do przyjętej teorii?
Sprawa wymaga wyjaśnienia.

Drugim dowodem świadczącym o powolnym dryfie kontynentów są zmiany magnetyzmu skał wulkanicznych. Stwierdzono, że co kilkadziesiąt tysięcy lat z nieznanych przyczyn ulegają odwróceniu bieguny magnetyczne Ziemi, północny staje się południowym i vice versa. Jest to odwzorowane w magnetyzmie skał wulkanicznych, zamrożonym niejako podczas ich krzepnięcia. Jeśli faktycznie tak jest, i potwierdza to teorię powolnego dryfu kontynentów, to na razie nie mam kompletnie pojęcia jak to inaczej wytłumaczyć.

Ale też ciekaw jestem, jak wyglądają autentyczne mapki tegoż magnetyzmu, czy faktycznie pasują do teorii. Dysponuje nimi Marynarka Stanów Zjednoczonych, są  pomocne w wykrywaniu okrętów podwodnych przy pomocy magnetometrów umieszczonych na samolotach (okręt podwody ze stali zaburza przebieg linii ziemskiego pola magnetycznego).

---dodane---
Poszperałem, mapa w pewnym sensie okazała się fałszywką.
Był na niej pokazany jedynie fragment Pacyfiku, ten pomiędzy Płytą Nazca, Płytą kokosową i Płytą pacyficzną, który rzeczywiście uważany jest za młody.
Będę dociekał dalej. Koncepcja kataklizmu sprzed kilku tysięcy lat jest szyta zbyt grubymi nićmi, by nie dało się jej ostatecznie potwierdzić lub obalić. Okazuje się to nie takie proste.
O ile źródła naukowe starają się być krańcowo wiarygodne, często przy tym pomijając niewygodne fakty, to pozanaukowe często luźno podchodzą do wiarygodności nadinterpretując fakty.