Żywioły

W alchemicznej książce Oronce'a Fine „De Mundi Sphaera” z roku pańskiego 1542 znalazłem taki oto rysunek (rys.1):



Ukazuje on główne sfery wokół Ziemi.
Ziemia i morze symbolizują żywioły Ziemi i Wody, zachmurzona sfera to żywioł Powietrza, wokół znajduje się żywioł Ognia, który otacza i zapewnia bezpieczeństwo sferze ziemskiej.
Chwileczkę... coś tu jest nie tak jak powinno.
Warstwę ognia, która otacza Ziemię, odkryto dopiero w początkach XXw. To jonosfera, zjonizowana warstwa atmosfery. Odbija krótkie (do 25MHz) fale radiowe i umożliwia globalną radiokomunikację. Z drugiej strony, wraz z magnetosferą, chroni Ziemię przed naładowanymi cząstkami wysyłanymi przez Słońce.
Ma temperaturę kilku tysięcy stopni, więc początkowo uważano, że ludzie nigdy nie zdołają wydostać się poza Ziemię. Ale w praniu okazało się, że przecież powietrze na tych wysokościach jest tak rozrzedzone, iż prędzej coś zamarznie niż spłonie.
Nasuwa się pytanie- skąd u diabła średniowieczni alchemicy wiedzieli o jonosferze?
Nie wiem, nie będę spekulował.

Ten rysunek naprowadził mnie na inny pomysł.
Otóż „żywioły” to nic innego jak stany skupienia materii. Jest ich pięć:

1) Ziemia, czyli ciało stałe. Litosfera planety. Izolator.
2) Woda, czyli ciecz. Rzeki, morza i oceany. Przewodnik elektryczności.
3) Wiatr, czyli gaz, atmosfera, powietrze. Izolator.
4) Ogień, czyli plazma, litosfera. Przewodnik.
5) Piąty żywioł, czyli pierwotna energia, próżnia fizyczna. Izolator.

Jądro Ziemi jest głównie z metalu, czyli przewodnik. Płaszcz to stopiona skała, izolator. Litosfera zawiera wodę, przewodnik.
Czyli Ziemia jest formą sferycznego kondensatora, którego warstwy naładowane są ogromnymi ładunkami elektrycznymi. Przypomina akumulator orgonu Reicha. Obecność pola elektrycznego przyspiesza powstawanie biostruktur Kalinienki.
Ziemia jest jedyną żywą planetą w Układzie Słonecznym.