Otóż piramida składa się z czterech zbieżnych ze sobą ścianek. Ich odległości zmieniają się od niemal zera (czubek i tak nigdy nie jest idealnie ostry) do szerokości podstawy.
Każda ścianka wykonana jest z materiału o właściwościach (np. przenikalności elektrycznej) innych niż otaczające ją powietrze. Zmiana przenikalności elektrycznej powoduje załamanie się przechodzącej fali elektromagnetycznej (i innych fal, o ile istnieją), to podstawy optyki.
Ścianki nie muszą być wykonane z metalu, nawet nie powinny (przewodnik zatrzymuje falę), do załamania fali ważna jest tylko inna przenikalność elektryczna.
Cztery zbieżne ścianki tworzą więc rodzaj szerokopasmowej komory rezonansowej, w której gromadzona jest, a więc i wzmacniana, fala stojąca.
Fala stojąca to taki twór, który ma określony potencjał (fazę) w danym miejscu, a to umożliwia wzmacnianie kolejnych dochodzących z zewnątrz fal, na zasadzie sumowania nakładających się wzajemnie fal o tej samej fazie (o przeciwnej wygaszałyby się).
Fala przechodzi przez zero dokładnie w środku geometrycznym piramidy, czyli na 1/3 jej wysokości. Przy ściankach piramidy osiąga maksymalną polaryzację, dodatnią lub ujemną.
Czyli piramida to rodzaj szerokopasmowej anteny, pracującej w rezonansie (a więc i z maksymalną wydajnością) dla szerokiego spektrum częstotliwości. Takie konstrukcje są stosowane w zakresie mikrofalowym (np. anteny stożkowe), a ich odmiany w zakresie radiowym (np. anteny logartymiczno-periodyczne). Poniżej przykład szerokopasmowej anteny typu discone japońskiej firmy Diamond:
Według niektórych doniesień piramida, aby uzyskała swoje szczególne właściwości, powinna być zorientowana według kierunków magnetycznych. To też ma sens, pola magnetyczne mogą polaryzować falę elektromagnetyczną, o ile tu chodzi o elektromagnetyzm.
Opis polaryzacji piramidy zamieszczony jest w książce Jerzego Woźniaka "Nowoczesna Radiestezja". Autor zawodowo zajmował się radiolokacją (radarami).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz