Zasada działania spodka - wprowadzenie

Straciłem cierpliwość, więc co nieco opiszę.

Otóż do napędu statku można próbować wykorzystać oddziaływania mechaniczne, czyli różne wariacje na temat napędu rakietowego.
Jednak napęd rakietowy obarczony jest poważnymi wadami, z czego najpoważniejszą jest ograniczona ilość paliwa.

W technice widoczny jest trend zastępowania układów mechanicznych elektrycznością, oddziaływaniami elektromagnetycznymi. Nie inaczej może być z pojazdami, wystarczy tylko poszukać sposobu zaprzęgnięcia elektryczności do napędu. Jednak silnik elektryczny to nadal napęd mechaniczny.

Do znalezienia sposobu zaprzęgnięcia elektryczności w napędzie gwiezdnego statku można wykorzystać metodę Sherlocka Holmesa, czyli wyeliminować nieprawdopodobne możliwości, a to co zostanie może się przydać. I tak zostaje:

1. Pole elektryczne. Wysokie napięcia służą do napędu zabawek zwanych lifterami. Jednak to nadal nie najlepszy sposób, siły są niewielkie oraz wystąpiłyby trudności w manewrowaniu.
2. Pole magnetyczne. W magnesach i elektromagnesach liczba linii sił pola magnetycznego jest taka sama zarówno na wlocie, jak i wylocie pola. A to oznacza, że jeśli wyeliminuje się ewentualny opór elektryczny w przewodniku, układu nie trzeba zasilać dodatkową energią.

Pola magnetyczne mogą być stałe, wirujące (osiowo) lub pulsujące, innej możliwości nie ma. Pola stałe się nie nadają, gdyż wymagają ogromnych energii, a sam pojazd zachowywał by się dosyć chimerycznie z powodu uzależnienia od zewnętrznych pól magnetycznych.

Pozostają pola magnetyczne wirujące lub pulsujące.
Z wirującymi o tyle jest prosta sprawa, że nie posiadają zbyt wielu parametrów (tylko biegunowość, natężenie i prędkość wirowania). Dobierając odpowiednie zależności fazowe można wymusić wirowanie pola z prędkością światła, patrząc osiowo zawijałoby się na kształt... swastyki. Jedynym dobieralnym parametrem pola magnetycznego pozostałoby tylko natężenie. Pozostaje jeszcze problem stabilizacji i sterowania pojazdem, lecz ten przykład pokazuje, jak taki napęd jest prosty. Wirujące pole wymusza zastosowanie kadłuba w kształcie dysku, a jonizacja otaczającego powietrza spowodowałaby jarzenie się powierzchni (taka świetlówka wykręcona na opak). 
Z kolei pola pulsujące wymagałyby dobrania kształtu i częstotliwości impulsów. Dla ułatwienia mogę dodać, że najlepiej wykorzystać rezonansowe właściwości materii.

Podsumowując, zasada działania statku gwiezdnego jest prostsza niż np. samochodu. Byłby wykonalny nie tylko w nieokreślonej przyszłości, ale przynajmniej już od kilkudziesięciu lat. Jedyne, co powstrzymuje ludzkość, to przywiązanie do tradycji:

Tam w górze nie ma komu zaimponować, więc nikomu się nie spieszy. Lepiej kisić się we własnym sosie.