Historia państwa żydowskiego

Naukowcy doskonale wiedzą, że znaczna część Starego Testamentu została zmyślona jako królewska propaganda i nie jest zgodna z realiami historycznymi.

W X wieku p.n.e. istniały dwa państwa. Na północnych nizinach bogaty Izrael, rządzony przez dynastię Omriego, z żyznymi ziemiami i bogactwami naturalnymi, w którym czczono wielu bogów. Na południowych wyżynach Juda, rządzona przez ród Dawida, biedna kraina pasterzy i rozbójników, której stolicą była wioska zwana Jerozolimą. Niewiele więcej wiadomo o Judzie, bo nawet nie znano tam pisma, nie ma też żadnych historycznych wzmianek o Salomonie.

W VIII wieku p.n.e. Asyryjczycy podbijają Izrael. Fale emigrantów ukrywają się w górach Judy i następuje gwałtowny rozrost Jerozolimy, w pobliżu przebiega asyryjski szlak handlowy. Z tego też okresu są pierwsze wzmianki o Świątyni. Juda jest państwem wasalnym wobec Asyrii.
Ezechiasz, król Judy z rodu Dawida, wraz z kapłanami Świątyni Jerozolimskiej przeprowadzają reformę religijną w celu integracji ludności. Legendy z północy i południa zostają ze sobą połączone i tak przekształcone, aby wykazać zwierzchnictwo rodu Dawida i kapłanów Świątyni, rzekomo "z woli Boga". Kulty innych bogów zostają oczywiście zakazane, kapłani nie lubią konkurencji.
Po rewolcie w Babilonii Juda próbuje się uniezależnić, lecz zostaje pokonana przez władcę asyryjskiego Sanheryba i musi płacić ogromny trybut.

W VII wieku p.n.e. za rządów Manassesa powstają opowieści o Salomonie, ukazujące ówczesny asyryjski system gospodarki globalnej. Aby spłacić trybut, na Pustyni Judzkiej nad Morzem Martwym rozwija się rolnictwo. Za rządów Jerobama II powstają "stajnie Salomona". Zbroja Goliata, z którym rzekomo 3 wieki wcześniej walczył Dawid, odpowiada używanej przez greckich najemnych hoplitów w VII-V wieku p.n.e.
Asyria słabnie, aby jej pomóc przybywają wojska faraona Nechona, w 609 roku p.n.e. na wzgórzu Har Megiddo (Armageddon) ginie Jozjasz.

Następnym mesjaszem (maschidach - namaszczony na władcę) zostaje Johaz. W 597 roku p.n.e. armia babilońska oblega Jerozolimę, król Joakin dostaje się do niewoli. W 586 roku p.n.e. wojska Nabuchodonozora palą Jerozolimę oraz pierwszą Świątynię. Powstaje nowa warstwa narracyjna pism świętych, według której to oczywiście wina zbyt małej pobożności. Pojawiają się proroctwa o powrocie do władzy mesjaszy z rodu Dawida.
W 516 roku p.n.e. Zorobabel, perski namiestnik prowincji Jehud (jej mieszkańcy to Jehudim - Żydzi) zezwala na wzniesienie II Świątyni.

W IV wieku p.n.e. zostają spisane Księgi Kronik. Plemiona Manassesa i Efraima tworzą północną prowincję Samarię, oraz własną wersję Pięcioksięgu - Pentateuch.

W 165 roku p.n.e. władzę przejmuje przywódca buntu Juda Machabeusz. Jego potomkowie, Hasmodeusze, rządzą do 37 roku p.n.e., kiedy to w wyniku wojny domowej do władzy dochodzi Herod Wielki, rządzi do swojej śmierci w 4 roku p.n.e.

W I wieku n.e. Judea staje się prowincją rzymską, pojawiają się liczni "zbawiciele", "mesjasze" powołujący się na ród Dawida, jednak żadnemu z nich nie udaje się przejąć władzy i wypędzić Rzymian.
W 66 roku wybucha powstanie przeciwko Rzymowi, stłumione przez przyszłego cesarza Wespazjana i jego syna.
W 70 roku zburzono Świątynię.
Cesarz Wespazjan, a potem Domicjan, nakazują zabicie każdego podającego się za potomka Dawida.
Kolejne powstania wybuchają w 117 i 132 roku.